Place de l'Opera, 5 juni 2017
door Laura Roling
 
 
Konzert, Amsterdam, Concertgebouw, 4. Juni 2017
 
Kaufmann geeft legendarisch optreden
Hij was jarenlang de grote afwezige op het podium van het Concertgebouw: Jonas Kaufmann, één van de supersterren aan het operafirmament. Zondag maakt hij er dan eindelijk zijn opwachting, samen met de Nederlandse stersopraan Eva-Maria Westbroek.
 
Het jubilerende Holland Festival besloot voor zijn zeventigste verjaardag een oude traditie op te pakken: het vocale sterrenconcert. Zo schreed Maria Callas in 1959 van de beroemde trap van het Concertgebouw naar beneden voor een legendarisch concert. Gisteren was het de beurt aan Jonas Kaufmann.

Waar vocale grootheden op het concertpodium soms een wat onsamenhangend programma brengen, niet zelden volgepropt met middelmatig uitgevoerde orkestintermezzo’s, bracht Kaufmann een vrij sterk programma: voor de pauze stond het concert in het teken van Verdi, na de pauze in het teken van Wagner.

Het was daarnaast een gouden zet van Kaufmann om de Nederlandse sopraan Eva-Maria Westbroek te vragen om hem op het podium te vergezellen; zo kon Kaufmann tussen de Verdi-aria’s door even zijn rust nemen en kwamen de operaliefhebbers toch aan hun trekken met een door Westbroek meeslepend gezongen ‘Tu che le vanità’ uit Don Carlo. Ook zongen de twee samen, met als hoogtepunt de slotscène uit de eerste akte van Die Walküre.

Kaufmann trapte het concert af met een prachtig gezongen ‘Celeste Aida’, waarin hij meteen liet zien dat hij niet alleen een meester is in gepassioneerde uithalen, maar ook in het produceren van de prachtigste pianissimi. Zijn tweede aria, ‘O tu, che in seno agli angeli’ uit La forza del Destino, was een absoluut hoogtepunt voor de pauze. Kaufmann reeg de ene na de andere zachte, tedere hoge noot aan elkaar en wist het publiek zo tot tranen te roeren – uw recensente incluis.

Hierna was de beurt aan Eva-Maria Westbroek, die een gepassioneerde en ontroerende Elisabetta neerzette. In tegenstelling tot Kaufmann, die daarvoor nog overduidelijk in een ‘concertstand’ optrad, ging Westbroek vanaf de eerste noot volledig op in haar rol.

Het was dan ook het aanstekelijke dramatische talent van Westbroek dat de liefdesnacht van Otello en Desdemona, het slotstuk van het gedeelte voor de pauze, tot een feest om naar te kijken maakte. Ook Kaufmann ging in de loop van het duet steeds meer op in zijn rol en kuste Westbroek tijdens het zingen van “Un bacio… ancora un bacio” dan ook overtuigend.

In vocaal opzicht was de match tussen Kaufmann en Westbroek in het duet uit Otello niet optimaal. Westbroeks Desdemona was buitengewoon gepassioneerd en uitbundig, terwijl de Otello van Kaufmann wat gecontroleerd en ingetogen klonk.

Als Siegmund en Sieglinde waren de twee zangers wel een perfecte match. Met zijn voortreffelijke dictie en zijn donkere geluid was Kaufmann een prachtige Siegmund. Hij hield zijn aanroep van Wälse zelfs zo uitzonderlijk lang aan dat er in het publiek hier en daar wat monden openvielen van verbazing. Met haar warme geluid en haar vermogen om met haar stem dwars door een groot orkest te snijden, zonder daarbij aan klankschoonheid in te boeten, bracht Westbroek de nodige passie in de scène in.

De zangers werden begeleid door een dynamisch spelend Residentie Orkest onder leiding van Jochen Rieder. Met name de ouverture van Rienzi werd grandioos vertolkt: de spanning werd gedurende het stuk met grote precisie opgebouwd en in de overweldigende climax kwam het pleisterwerk nog net niet van het plafond.

Het applaus dat beide zangers ten deel viel, was overweldigend. Toch zaten er helaas geen toegiften in het vat. En ergens viel dat te begrijpen: Kaufmann en Westbroek hadden alles al gegeven in de slotscène van de eerste akte van Die Walküre.






 
 
  www.jkaufmann.info back top