De Volkskrant, 23 april 2009

Door Roland de Beer

Sekstoerisme op niveau ****

Ze maakten onlangs nog een pakkend debuut in Amsterdam, de dames en heren sinfonici van het Orchestra Santa Cecilia. Het orkest uit Rome, zowat het enige in Italië dat zich exclusief toelegt op een symfonische traditie, demonstreerde dat het onder leiding van zijn nieuwe chef Antonio Pappano bezig is aan een markante inhaalslag op speltechnisch gebied, en liet met veel indringend cantabile horen dat het zijn ‘Italiaanse’ stijl van spelen nog lang niet is verleerd. Het ligt voor de hand dat het orkest zijn groei graag onderstreept met cd’s, bij voorkeur live opgenomen in het eigen Auditorium Parco della Musica. Maar de opvallendste productie in de nieuwe reeks is uitgerekend een opera, een genre waarin de bedoeling is dat het cantabile allereerst van zangers vandaan komt. Maar intussen hoort de nieuwe ‘Romeinse’ opname van Puccini’s Madama Butterfly tot het beste dat in het afgelopen decennium op operagebied is vastgelegd. Het treurige lot van het kindvrouwtje Cio-Cio San, dat met haar zoontje tevergeefs de hereniging afwacht met de Amerikaanse marineman die zich als quasi-echtgenoot met haar vermaakte, wordt door Angela Gheorghiu verklankt in opvallend gave, kleurrijke, soms royaal uitvallende, door EMI-technici soms misschien ook wat bijgevijlde sopraantonen. Maar Gheorghiu’s grootste verdienste is dat ze heeft afgezien van haar vaste schreeuwpartner Roberto Alagna. Haar nieuwe trouvaille is de Duitse tenor Jonas Kaufmann (Pinkerton), die zoveel invoeling en adeldom in zijn vertolking legt dat de neerbuigende, sekstoeristische aspecten van zijn rol er van de weeromstuit wat bij inschieten. Maar probeer duetten als Vogliatemi bene en Va, gioca maar eens beter, met malsere Puccinistemmen te bezetten. Pappano en zijn orkest laten er schitterende details bij horen, en weten Cio-Cio Sans finale ontluistering op een beklemmende manier in te luden. De ridicule hoesfoto van geisha Gheorghiu nemen we op de koop toe.